Wylpekommunikaasje

Under ’t rinnen hie ’k him heard,
in rop dy’t skriemend oerkaam,
mar sjen koe ik him net,
syn lûd skeat út it lange gers,
sels bleau er op it mêd…
fan fûgellûden by de les.

Jong hie hy it roppen leard,
want letter die ’t fertuten
as hollen op ’e dyk
de hichte sochten om te sjen
nei ’t lange gers, wat neat
te krijen hie mei wylpebern.

Stilsteand waard ik him gewaar,
de kromme snaffel iepen,
in needrop oan syn frou,
dy’t op tsien meter fan him stie,
ferstive troch ’t gefaar
dat ik foar ’t spantsje wylpen wie.