Lykme-allinne,
sa hong Hy de jûns noch oan de peal,
wylst alle tûken rekken keal
by ’t sakjen fan de sinne:
it kwea fan freed.

’t Lyk moast allinne
noch yn ’t grêf, wat hastich as by need,
op sabbat pakst gjin deade beet
omdat wy frommen binne:
it kwea fan sneon.

As minsken swije,
wurdt de kleur fan hynsteblommen gleon,
want promovearre ta har freon
sil elke kroan fernije:
it heil fan snein.