As sels de stam it net mear sitten sjocht,
de keale earmen helpleas opstekt,
de tinne fingers spriedt,
de stoarm brekt dan it rjocht
fan wat earst stevich siet.

De iene stam is faak de oare net,
de glêde hat neat mei de rûge,
der is ferskil oer kleur,
wat brekt de libbenswet
troch kûgels fan terreur.

De hoop is rjochte op it nije grien,
dat mei fêsthâldend hoedzjen útbrekt
en ôfstekt tsjin it swurk,
dan binne earmen ien
fan sin: jûchhei nei ’t wurk.