Winterknibbels

Earjuster wie de grûn te hurd
om stiennen goed teplak te krijen,
beide knibbels hiene ek gjin sin
te bûgen foar foarst Winter…
foar de fluorder gjin meilijen.

Hoewol’t de iisflier like hurd
wie, lei er op ’e feart op knibbels,
want de noaren sieten net nei ’t sin,
de foarst hie mei de fint te krijen,
jage him oer alle ribbels.

Hy hie ’t idee fan ‘ik ryd hurd’,
hat foar de wyn de einstreek helle,
rûn oer strjitte mei in skoander sin
en hat foarst Winter witte litten:
’k sil itselde moarn bestelle.

Hjoed wurket er wer tikjend hurd
mei beide knibbels stiif fan ’t riden,
foar de toarst hat grif de flesse sin,
hoewol’t er fan prins Rein wol krije
kin de drippen, meast fansiden.