De moarntiid is de oere
fan it fûkelichtsjen, glêd
it kronkeljende jitten
yn de bun en nea mear sêd
fan ’t ôffal yn de djipte.

De motor pompt it wetter
op en spuitet sulver yn
de fûke, wylst de netten
droegje op ‘e sudewyn,
beklimt de tiid de hichte.

De jûntiid lûkt de kleuren
oan dy’t sûnder spuitsjend fjoer
net fierder klimme kinne;
tusken tûken driuwt er oer,
de rûnte wint wer hichte.

Noch ien kear klinke flammen
oer it kleuren frettend gea
dat fangt de bûnte tinten,
lizzend op it gers foar dea
wint lichte it fan hichte.