Winnend libben

Alle dagen rin ik by him lâns,
wylst skuldgefoelens pleagje:
hie ’k mar earder nei him rûn
mei amers wetter foar syn toarst…
om te oerlibjen noch dé kâns.

Wiken seach er nei myn kommen út,
sa giet no troch my hinne,
doe eage hy noch ridlik sûn,
’t wie net mei sin dat it sa gie,
perfoarst net neffens myn beslút.

Hjoed bring ik in ‘in memoriam’,
dat hat er wol fertsjinne;
myn tinzen binne oan him bûn
no’t hy foargoed de geast jûn hat,
it lei him wier net oan syn stam.

Mar sjedêr, gjin ‘in memoriam’,
’k hoech letter net te seagjen,
úteinlik hat it libben wûn.