Wiisheid oan de muorre

De wiisheid, beitele yn stien,
sprekt iepen sielen oan
mei wurden dy’t djip reitsje
om sa steviger te stean.

No sit er, mar earst hat er stien,
noch wankel yn de moarn,
want soe er it wol meitsje
om mei wiisheid foar te gean?

Hy slacht net op foar Socrates,
de master op it plein
dy’t freegjend wiisheid learde
oant er dronk it dwaze gif.

De dei troch jout er trou syn les,
dêrmei is it net sein,
want doe’t de tiid rap kearde,
rekke earst syn stânplak wif.

Sjedêr, de wiisheid hongen oan
de muorre, jout no sicht
op hoe’t de wrâld leit oan de
fuotten fan wa’t iepen stiet.