De Alumfûgel strykt de kleuren yn
’t patroan en makket him al klear:
fan ’t wrâldsje út oer dún en dyk
nei fierder, fleanend as in spear
yn  sinneskyn.

Noch wurdt it sicht troch Alum breed beheind,
sa no en dan in glim, troch ’t rút,
fan wite wolken, gjin ûntwyk,
yn djip fertrouwen op derút
nei ’t hiele ein.

De ein is tsjuster mei de stjerrekaart,
in skets yn ’t wenstige patroan
fan ’t eilânwrâldsje, gjin ûntwyk,
ek hjoed is hjir gelyk oan moarn:
noardeastpassaat.