Weireitsje

As jonkje slagge ’t al net bêst,
it spronkje boppe ’t meanfjild út,
it draven mei de oare bern
om ’t bêste plak oan mem har boarst…
sa wie er altyd lêst.

Hy hie ’t gefoel as siet er fêst,
wylst maten giene folút los,
syn loop wie net om oan te sjen,
hoewol’t syn mem sei dat er moast…
hy stie der altyd nêst.

Syn ôfskie makke hy net mei,
de oaren misten him ek net,
mei him gie ommers neat ferlern;
fêst siet er, mar net al te lang…
hy rekke samar wei.