Hy stiet noch altyd rjocht oerein,
syn krún fier boppe dakken út,
gjin twirre hat syn stam ferslein,
in pronkje foar it einbeslút.

En binne alle tûken keal,
dan is er swiere stoarmen treast,
hoewol’t de kleur ferwurdt ta feal,
foar him komt it oerlibjen earst.

Syn stobbe hat gjin takomst mear,
ferslein waard hy, noch net stokâld,
it spegelbyld is wreed, docht sear,
it struit syn wûnen fol mei sâlt.