Tsjin fiven

It hat wer west, de dagen fleagen
fan moarns ier oant yn de nacht
en ik seach nei de loft
as stie ik koart op wacht
mei oars net as har komst foar eagen.

Op earste krystdei wie it rekke,
oars as ik ferwachte hie:
in brutsen ingelwjuk,
fertize yn de trie,
ik wist… se koene net ûntbrekke.

Op twadde krystdei hat it striele,
tûken heinden op it ljocht
fan ingels ûnderweis:
se hiene ’t boadskip brocht,
dy iene wjuk wie grif wer hiele.

Ynienen stie ik as ferstive:
tûzen ingels yn it swart
dy’t krasten har berjocht:
‘It is noch lang net bard,
de nacht komt noch, it fljocht tsjin fiven.’