Ik seach in boerd mei ’t tsjerkepaad
fan Rotstergaast nei Aldeskoat
dat noegjend spriek yn lânskipstaal
fan troch de tiid bedobbe praat
dat tsjerkegongers, soart by soart,
beskôgen as har preek op skaal.
Ik slaan it paad yn, wol benijd
nei lânskipstaal yn kleurich byld
dat oer de lekepreek noch swijt,
wol sjoch ‘k in wurd yn nije styl.
It tichte stekje keart it fee,
in tinkbyld fan in oare tiid:
‘Toen Abraham zijn land verliet,
nam hij de kudde met zich mee.’
De houtwâl skiedt it eigendom
en jout de tekst de tûken oan:
‘God zelf zorgt voor het offer, zoon,
blijf, Izaäk, niet staan, maar kom!’
It griene lûkt it libben oan
wa’t toarst hat nei it wiere wurd:
‘Die dag kwam Jacob bij de put,
wou Rachel als zijn herdersloon.’
De pleats biedt romte by it soad
foar fee en foer de winter troch:
‘De vette jaren duurden nog,
men bouwde voort op Jozefs woord.’
It paad rint foar it wetter dea
as teken fan in âld ferhaal:
‘En Mozes sprak de doorgangstaal,
hij nam het volk mee door de zee.’
Ik bin no kommen oan de ein,
ha sjoen en harke tagelyk
nei ’t paad dat bylke, preke: ryk
ferline oan gjinien ûntsein. |
