De kening fan doarp Goaiïngea
sit op syn wetterliedingtroan
mei njonken him syn âldste soan,
de jonge kening nei syn dea.

De kening brûkt it wetter as
muzyk, it rûzjen fan de see
en tagelyk foar de wc,
it musisearret derop los.

De soan lykwols heart dat ris oan
en rûkt de rook fan ’t keningskip,
hy tinkt: as dit it is, ferhip,
dan doch ik ôfstân fan de troan.

Hy stekt de dyk oer nei it nêst,
natuerlik ûnder sinne, wolk,
yn wyn en rein mei sicht op ’t folk,
dy fûgeltroan foldocht him bêst.