Ik seach se fleanen tsjin de kleare loft
en tocht oan Niels, de jonge op ‘e goes,
ien mei de hiele guozzekloft
yn taal en teken, frij fan sin,
want wjukken by de rûs.

Ynienen wiene sy doe sûnder him,
in teken dat se rekken fier fan hûs,
want wie hy net har siel en stim,
in minskegoes nei guozzesin,
mar wjukken by de rûs?

Ik seach se swimmen, noch in kloft fan seis,
krekt út ‘e dop, as jongen foar it skot
fan hûnderttûzen, ûnderweis
nei minskesin en syn gewin…
Niels gûlde om har lot.