It ljocht koe harren net berikke,
swarte fûgels fan it âlde jier,
dy’t yn  de gaos fan de tûken
har fermakken, moarns al ier
yn ’t tsjuster spoeken.

Ik spile mei har troch te flitsen,
dat massaal gie ’t ta op ’t loftballet
en yn it koar fan tûzen stimmen
ha se my op hichte set,
ik moast wol klimme.

Sa klom ik spyljend op ’t teater,
want it wie op ’t lêst it nije jier
mei yn de gaos fan de foarmen
toptoaniel foar ús plezier
yn tal fan stoarmen.