It is ien fan syn wrâlden,
dy’t him wolkom hjit as gast,
dêr’t hy him thúsfielt nei de reis,
omdat hy yn de kontekst past
fan nim ’t derfan, it sil yn libben hâlde.

It hat wat fan in rage,
beide ynsteld op elkoar,
mar hy stekt djipper, nei de kearn
fan libben, wylst er foar de oar
it heale libben meinimt as bagaazje.

Men kin net om him hinne:
yn syn kamûflaazjepak
besoarget hy de wrâld de groei
fan ’t ûnegaal, harmoanysk plak
ôf, wylst syn gasthear strielet as de sinne.