Swijende spoaren

Swart as de nacht is ’t ûnderdak
foar wa’t noch leit te sliepen,
mar tsjin ’t hege himeldak
brekt ljocht de dei al iepen.

De koers wurdt útset nei de dei
fan ‘lit mar sjen dyn spoaren’.
Yn ’t bestean wurdst dan net wei,
do fljochtst mei al dy oaren.

En faget wyn de himel skjin,
dan bisto al wer ûnder,
fêst op koers nei dûbelsin,
it roeien giet foar wûnder.

Twa hâlde goed de gong deryn,
noch better binne trije,
yn it spoar is minder wyn,
de moarn sprekt troch te swijen.