De tiid ferdampte, sjoch hoe’t sûn ferstân
it sâlt it paad nei ’t skipsrom wiist,
sa wurde piramides lytser,
tekens fan it wrede slavelân.

Dêr stiet er, soan dy’t út ‘e see opriist,
oan paad noch panne het er diel,
mar is folslein yn ’t sâlt bebiten
as er foar it frije fangen kiest.

Wat bliuwe mei: wat stiet dêr as gehiel
fan ’t slavelibben: bûge mei
in wurge rêch, dan ite, sliepe,
dreame oer swartwyt, syn eigen siel.