De jierren troch yn waar en wyn
fersliet syn hurde hûd,
gjin ynslach fan in kûgel
die him sear, ferflein wie alle moed
as fan in skeinde fûgel.

Se hisen him yn ’t giele himd,
de helte mar, foar skut
stie hy de hiele winter
sûnder hoop op fijâns swier geskut,
hy fielde him Jan Splinter.

It himd waard roppe fan syn liif,
hy stie wer dûbel bleat,
strategysk hiel bysûnder;
’t langstme hold er dat de fijân skeat…
mar leauwe yn in wûnder?