Stoarmrûntsjes

admin

oktober 31, 2016

Stoarmrûntsjes

Nei in stoarmnacht yn de djippe hjerst
ha ik myn rûntsje makke
mei it each op weach en skea,
it foel wat ta, der hie gjin ûnheil west,
de stêd wie net fersakke.

Mei de twirren yn de rêch en ’t hier
seach ik ynienen kleuren
fleurich dûnsjen op ‘e wyn,
it foel fluch op, ’t wie net foar myn fertier,
dat ik moast fierder speure.

’t Wiene rûntsjes dêr’t it ûnheil lei,
in swiere en in lichte,
foar de toarst en tsjin de rein:
gjin hannen oan it stjoer, de ein fan wei,
dan waait men út ‘e hichte.