Al jierren leit er stil derhinne
sûnder skûtsjes nei de Thabor-terp
om modder foar de skrale finne,
stedske tiden ha de skippen keard;
no hawwe fûgels ’t ryk allinne
yn de Frjentsjerterfeart.

Wat krêften driuwe my derhinne,
stean ferline tiden noch op skerp
dy’t idealisearre binne,
ta in lanlik magysk barren keard?
Ik sil it wer belibje kinne
by de Frjentsjerterfeart.

It waar is min en ‘k rin allinne
yn de lijte fan de stedske terp
dêr’t minsken ’t âlde guod ynwinne;
‘k bliuw ynienen stean en sjoch ferheard:
in stoarmbal hinget nêst de sinne
by de Frjentsjerterfeart.