Stjerrende bjirk

De winter struide mei wat snie,
te min om op te ljochtsjen grûn
en beam, de bjirk die wol syn bêst
as hege kears, mar sûnder flam,
hy naam syn winterrêst.

Oranje joech hjoed noch wat kleur
oan ’t lânskip, oars as goudsjeblom,
de bjirk seach ’t oan, hie gjin ferwar,
de seage roetste troch de stam,
gjin beam hie dan noch kar.

Hy siigde stadich nei de grûn,
de tûken gûlden ’t kreakjend út,
it snijflak blette tusken giel
en wyt, de bjirk lei gau al lam,
ferlear dêrnei syn siel.