Stistean op ‘e grins

Tusken lette hjerst en winter,
op ’e grins, as wetterkjeld
net oergean wol yn suverheid,
de stilte fan in wyt begjin,
is hy stean bleaun, alhiel fersteld.

Tusken bosk en feale greide,
oan de râne fan de wrâld
dy’t duorjend driget mei gefaar
fan ’t skot fan homo sapiens,
stiet hy dêr, rjochte op behâld.

Syn behâld is hastich flechtsje
as syn grûngebiet beset
wurdt troch de fijân mei ’t gewear;
de oergong nei in wis bestean
stiet minder fêst, bestiet faak net.