Heech riist op de stiennen tille
fan it folk as dowen nuet,
dat libbet nei in lange flecht
ferskûle yn deselde buert
it lêste eintsje mei wat wille.

Wille om ’t ferskaat oan foarmen
oan ’t gebou en op ‘e grûn,
fan arsjitekten djip trochtocht,
en hegerop is ’t oansjen rûn,
dêr hat it folk syn eigen noarmen.

Noarmen foar in elk trochskinend,
optild nei in heger plan,
foar ’t dowefolk sa klear as glês,
noch altyd yn de hege ban
fan loft en fleanen, mar no binend.