Sy wenje simmers op it wetter
tusken ’t platte dak en stiel,
genietsje fan de fiere kimen,
want har arke is in diel
fan ’t spul… fan goed nei better?

’t Is de fraach fan ’t âlder wurden,
want de arke bleau gelyk,
deselde noch as mei har trouwen,
’t hiele jier in smûk ûntwyk,
in sizzen mei safolle wurden.

It sizzen koe de die net keare,
doe’t de wâl it foartou naam:
in wente tusken stiennen muorren
dêr’t men yn de romte kaam,
de arke lykwols waard noch eare.

Dy wie doe foar de rekreaasje,
leafdesread foar de natuer,
de griene râne foar de hope
op in libben sûn en puer
en wyt foar de ferdivedaasje.

Sa tusken de betonnen bakken
bleau de arke lyts, gelyk
oan wat de ienfâld stielhurd foarskreau
tusken lju, de measten ryk
mei wenten ûnder gouden dakken.

Beton kin oer de wylde weagen
dy’t it stiel mei kealens slacht,
sa moast de helling troch de jierren
’t arkje faak in tarbeurt jaan,
mar ’t bleau gelyk foar alle eagen.

Sy wenje simmers op it wetter,
binne dan de wrâld te ryk,
sy sjogge út nei fiere kimen,
want har arke bleau gelyk
en wat net better wurdt, komt letter.