Steurende tikken

Syn krollen passe by de muorre,
regelmjittich is it holledak,
dêrûnder rêst de geast,
it liket, hy is wol teplak,
it giet him net om lêst of earst.

De eachopslach keart hy nei binnen,
dat gjin byld fan bûten him berikt,
wat rêst jout oan de geast,
sadat dy net nei ’t heechste rikt,
it giet him net om minst of meast.

Mar frjemd dat tikken him berikke,
regelmjittich as de slach fan ’t hert,
mar steurend foar de geast,
betiid of let ferneart er net,
it giet him net om lêst of earst.