Se wiene gau besletten,
beide poelbewenners yn it leech:
in trochgeand libben foar de stam
fan swarten mei har wite petten.

Hy wreide út mei trije
swartsjes, boppe read lykas in flam,
in trochgeand libben foel har dreech,
de stam dreau om wat steun te krijen.

Mar boppe har klonk hakken
fan de flatbewenner, noch frijfeint,
dy’t keazen hie foar hegerop,
hy woe yn ’t libben alles pakke.

Hy koe de stam wol brûke,
sloech swartwyt syn slach mei reade kop
en hat syn trouwe steunmaat skeind,
mar ’t stamtal fan de soarte stûke.