Stam

Net ien wurdt samar setten
op ’e ierde sûnder achtergrûn,
elk stammet fan in rige ôf,
de âlde stam wurdt net fergetten.

De âlde stam fan jierren
lang mei rjochte rêch en altyd sûn,
hie op ’en doer syn simmers hân,
de winter hat him iepenbiere
mei tûken sûnder blêden
yn de maitiid; doe’t de tiid ferrûn,
ferlear de stam syn krêft en bast,
it libben wie net mear te rêden.

De stam wurdt net fergetten,
stiet as teken op ’e achtergrûn:
‘Elk stammet fan in rige ôf,
dy’t trochrint, mar myn tiid is sletten.’