It spul giet hinne en komt wer,
lykas de touter oer it wetter,
de alderheechste is de stjer,
de wolk docht it hjoed better.

In wolk fan bloei driuwt oer de feart,
in dûbel wûnder troch de spegel,
foar lytsen is ’t in spul fan neat,
sy boartsje yn de regel.

De regel foar de grutten is:
de âlde stam leit der sa hinne,
wat wer komt, is fan ’t bloeien wis,
it spul fan rein en sinne.