De mem hat oan de wurkersklean
en draait har oeren nacht en dei yn ’t rûn,
de soarch foar fiif bern tagelyk,
it aard hat har oan ’t neiteam bûn,
har berntsjes binne ’t libbenslean.

It hege hearskip sjocht it oan
en fynt de rûnte neat, sa stiet hy dêr
it lân te skôgjen yn swart-wyt,
gjin mantelsoargen, solitêr
fertsjinnet hy mei ryk fertoan.

It is de kleur dy’t al wat seit
fan arrogânsje of it oare aard:
is ’t libben net in aardichheid?