It âlde spoar bliuwt grif bestean,
ferbynt al jierrenlang it folk
oer parallelle izers,
earst klonk ’t blazen mei in wolk
fan stoom en reek oer ’t griene gea.

De swarte stoar in wisse dea
nei ’t blazen fan de lêste stjit
yn ’t draaien fan de wizers
om’t de tiid fan ’t nije wit,
fan blauwe ingel oant wyt-read.

Wêr’t nij komt, wie in smelle sleat
dy’t damme waard mei frachten sân,
it bêd foar parallellen,
flitsend sil it folk troch ’t lân,
de tiid bliuwt net by deaden stean.

’t Is mar in stap en sprong te gean
nei ’t bêd fan ’t swarte deaderyk
fan parallelle sellen,
mei de tiid wurdt romme ’t lyk,
gjin spoar bliuwt fan dat folk bestean.