By ’t winter sloech er flink syn slach,
earst mei de tuskenmuorre,
dy’t feroare yn in steapel pún;
syn stienslach gie troch neare nacht,
in blikje kola foar de toarst
en doe’t it slagge: proast!

Gjin bist docht oer de bult ferslach,
it sil syn tiid wol duorje
en ek duorsum is de steapel pún,
mar wa slacht op dy stienslach acht?
It blikje is de dissonant,
eksoatysk: kolaplant.

De maitiid, op it groeien wach,
slacht ta mei plant en blommen,
kamûflearret knap de steapel pún;
it stek stiet troch de tiid op wacht,
is tsjûge fan it hiele spul,
mar set de stân op nul.