Sy sit heech boppe wetter,
swarte fûgel fan de nacht
dy’t wite wurden skyt,
in fretter fan de grutte fracht
dy’t dûkend fiskjes byt,
de hals wurdt hieltyd fetter.

Sy fangt mei soartgenoaten
yn de mande fivers leech
en hat it steilste wurd,
gjin draaierij is har te dreech,
se skippert mei de sturt,
raast út har falske noaten.

Sy praat heech boppe wetter
har ferdraaide nekke skjin
om idel troch te gean
mei soartgenoaten yn de min
dy’t foar it pealtsje stean,
gjin spegel is moarn better.