It skaad rint mei my op,
in reuzestal yn iere moarn
en hâldt dan stil
as ik sis: stop,
twa-ienheid, yn it ljocht bestoarn,
it skaad rint nei myn wil.
It libben rint mei ’t skaad
op ’t moanjend tikjen fan de tiid
en sis ik: stop,
it giet it paad
dat útkomt by ferlerne striid,
ik rin mei ’t skaad soms op.
