Ik sjoch de flear syn wite blommen
klimmen as in doweflecht,
fersiljend boppe lege wolken;
wat is skyn en wat wurdt echt?

Ik wit dat fruchten komme sille
oan de stâle fan de bloei,
dat siedden út ‘e wiere ierde
opstean ta in nije groei.

Ik rin de grize dyk oer fierder
mei de eagen op ‘e kym,
it asfalt lûkt oan beide fuotten,
wylst ik sykje nei de rym.

Ik rymje ierde op ‘e himel,
it ferline op it hjoed,
de lege wolken op ‘e blommen –
doweflecht en sjoch, ’t is goed.