Hy rydt út Snits, de Mardyk del,
parkeart dan by de brêge,
deselde tiid as op bestel
fan Potskar en Legeaen.

Mar foar’t er it wer weaget,
dei út dei yn deselde dyk,
befrijt er earst syn trouwe hûn
en nimt syn beide krukken,
in rjochte steun foar heup en skonk,
as gong er sa op wjukken
oer ’t gea, der jierren mei ferbûn,
yn simmer- en yn winterpronk,
mar dêr’t er ek de djipte fûn
fan hoe’t de Snitser mar ûntstie,
syn stúdzje oer ’t ferline,
doe’t noch gjin pot of poel bestie,
mar bodders groeven sleatten,
al krom fan stive pine,
gjin lijen hold har tsjin om rjocht
de kilometers wetter
te graven troch it fean, dat sljocht
fan Gau oant G’ryp derhinne lei;
mar doe’t de stoarmfloed letter
de feangrûn fierder fuortfriet,
ûntstiene mar en potten,
it brede wetter dat noch skiedt
de rigelrjochte streken mei
it wiet fan smelle sleatten.

Hy rint noch altyd oer dy dyk,
de skiednisman op krukken,
genietsjend no, in swan allyk,
in rjochte streek op wjukken.