Reeëfan

Dêr rûn ik, wylst de wrâld stie stil
by ’t wekker wurden tusken nacht
en dei, dy’t my doe wolkom hiet,
net waarm, de dize lei noch kil
op ’t fjild, de sinne gie op jacht,
dus fluite ik it jagersliet.

De wolken namen oan de kleur
dy’t paste by it strieleskot,
yn ’t easten tilde ’t op fan reek;
ik stapte fluitsjend troch, de fleur
fan ’t jagersferske die my wat,
hoewol, yn jeien wie ’k in leek.

Ynienen bleau ik deastil stean,
want op it fjild beweegde wat,
in mem mei yn har spoar in bern;
’k rôp tsjin de sinne: ‘Lit har gean!’
Se draafden fuort, mem en har skat,
ik fluite no as reeëfan.