It binne wjukken dy’t it dogge,
seit it byld fan de natoer,
dat achter glês de wierheid brekt,
want boaiembisten binne oer
en dat stekt.

Ik bin betiid de dyk opkommen,
skruten nei myn reenatoer,
sa ree om wer de reiden yn,
as boaiembist kin ik net oer
minskewyn.

’t Is wrachtich wier, it rûkt nei minsken
sa’t de fûgels stean yn byld:
it streekrjocht stribjen nei omheech;
fergetten is it boaiemwyld,
dat is leech.

Ik ha it sjoen, de glêzen wierheid
sjoch ik mei de kont wol oan,
mar bin wol ree foar grûnmodel…
in flits yn de betide moarn
makket kjel.