Rêden

Hoe koe ik witte wat se seine,
sa tegearre op it stek,
ik hie net om my hinne sjoen,
waard gau al dat gewaar
wêr’t sy ek acht op sleine.

Ik seach ’t ynienen deastil sitten,
eagen ticht, dat wie ’t, ferrek,
dy swarten hiene ’t al lang sjoen,
dus rûn it grut gefaar,
noch sûnder it te witten.

Ik hearde yn de fierte gakjen,
sa’t in âlder roppe kin
as sy ien fan de berntsjes mist,
de swarten fleagen op
om daliks wer te sakjen…

… om’t ik it pykje wekker makke,
myn gewisse bleau dus skjin
troch ’t yngean tsjin de swarte list;
de âlder heinde ’t op,
hat fierder net mear gakke.