Sa krige ien fan ’t folk de kramp
yn ’t kût wylst hy syn rappe rûntsjes rûn
foarby in bank fan rustfrijstiel;
hy pûste yn in wolk fan damp
syn lijen út en dronk út blik him sûn,
in diel fan it gehiel.

En ’t folk fan krukken kaam dêrnei,
him bitend op ‘e tosken fan ’t gebit
om troch te setten, eigenwiis
as rustfrijstiel, as trie sa taai,
mar mei de útspraak – bliid dat ‘k sit –
behelle it de priis.