It kleure wyt, it hûs yn brulloftstoai,
want Snits hie ’t fjouwerfâld te fieren,
de stoere stêd gie fleurich oan de roai,
’t model wie fan de Arabieren.

It wie gau klear, it houlik polygaam
fan aard, wol fjouwer kreaze wiven,
dy’t harken nei de man, mak as in laam,
mar wol mei wûndermoaie liven.

It wie noch winter, ’t koe net sûnder klean,
de man seach har noch net yn ’t neaken,
sels wied er ek net bleat fan krún oant tean,
wa wie sa’n houlik noch ta beaken?

De winterskilder mei syn kleurekwast,
dy’t fuortstrykt alle skurve plakken,
sadat it fiiftal polygaam dochs past,
mar wa nimt letter wa te pakken?