Plakferfangend liet

Rûnom is hy no beknotte,
rikte eigenwiis te heech
om twirren op te heinen,
wat him rûzjend sjonge liet…
mei syn stim foel net te spotten.

Hoe lang moat er no noch swije
foar’t it grien him sjonge lit
syn lieten mei refreinen?
Wit dat gloarje nea fergiet,
grif sil hy syn stim wer krije.

Op ien earm sit no de kobbe,
stânplak foar it fiere sicht;
oer dakken, strjitten, pleinen
kriest er arrogant syn liet:
‘Leaver ha ’k de grutte dobbe.’