’t Wie snein, de sânde dei,
de rêst, dus gjin gesleep
op wetters en oer wegen;
skippen leine yn de greep
fan trossen nei de kaai.

’t Wie frjemd, want op it dek
fan ’t sleepskip lei in koer
dy’t om in eintsje frege
dat al aaien lizzend foer
fan Houkesleat nei Lek.

Gjin eintsje fleach op snein
deryn, ’t lei yn de rêst
en woe net op ‘e Ara
yn it pappegaaienêst:
in ein bliuwt altyd ein.