Op ‘e knibbels falle

Lit ús op ’e knibbels falle,
al is it op ’e skerpe stien,
de iuwen troch ta brokken slein,
de ierde is al lang net ien
mear, ’t minskdom rûch ferballe.

Lit ús yn it neaken sitte,
al is it om ús hinne kâld
en falt de wike troch de rein,
fermongen mei Gomorra’s sâlt,
fan Sodom kin elk witte.

Lit ús dochs de ierde hâlde,
al is dy wurden ta symboal
fan wat er west hat yn ’t begjin
mei bleate Adam as idoal
en Eva noch de âlde.

Bou de brokken ta in tegel
mei ’t paradys as libben byld,
dêrûnder ek in earste sin:
De drippen sulver binne myld…
de ierde wurdt ta spegel.