Ornaris is it tempo stadich,
want hy nimt syn hûs ek mei,
sadat de swierte him wjerhâldt,
dus krûpt er glidend troch de dei,
foar dravers eigenaardich.

De dravers springe der oerhinne,
om’t se neat mei skulpen ha,
in brutsen skulp lit harren kâld,
dus stampend giet it der oan ta
by wa’t allinnich rinne.

De slak fernimt it fiere dreunen,
heart it knappen op it paad,
ferstivet as by stowend sâlt,
wat yngiet tsjin it eigen aard
en útrint op in kreunen.

Hy is oan ’t eigen hûs ferplichte
om te dwaan wat er noch kin,
in rotseilân is syn behâld;
mei slakkegong is hy ferlern,
mei tempo op ‘e hichte.