It tsjuster waret yn it rûn
fan beam op beam as einbeslút
want wetter lûkt it ljocht al oan
troch wite walen hinne
dy’t bedekke noch de bleate moarn,
mar sjoch, de dei slacht al de wjukken út
by ’t opgean fan de sinne.

De fûgel lit syn fearren sjen,
in flokpatroan tsjin ’t djippe blau
dat noeget nei ûneinichheid
troch al ’t beheinde hinne
as it lok fan brêgeman en breid,
sa fljocht de fûgel oer de walen dau,
de kop al yn de sinne.