It graven wie in drege put,
mar kaam de grêft op djipte,
dan begûn it sljochtsjen, wipten
se it ôffal yn de prot.
Hoefolle gielbrún minskedrek
ha grêften wol net frette
moatten, want wa wist fan wetten
foar ’t miljeu in boppestek?
Wat ieuwen ûnder wetter sit,
sil wol wer boppe komme.
Hat de baggerman dan romme
oars as yn de grêft syn sjit?
In keunststofhúske is it plak
foar syn natuerlik sitten,
efkes ’t baggerjen te litten,
rêstich deljaan op ’t gemak.
En binne alle grêften keard,
wa sil it húske sljochtsje?
Wetter kin de drek befjochtsje,
gielbrún wurdt wer helder read.
|