Hy hie in prachtich biotoop,
it wetter wie syn baaiersplak,
op ’t polderlân hie hy syn loop,
mar wikseljend wie ’t libbenslot
fan wetterknyn of muskusrot.

De stielen koai as deadesel
hong op syn rûte yn de poel,
hy mijde dy as wie ’t de hel,
want ’t libben wie de grutste skat
fan wetterknyn of muskusrot.

Mar ien kear stie syn libben faai,
hy swom mei gong, koe krekt werom,
it waard syn wiksel op dy dei,
werskepping fan de muskusrot:
in sturtslak like him wol wat.

No krûpt er stadich, mar mei fleur
en slym de dyk oer, biotoop
foar bisten mei deselde kleur,
wylst read wiist mei de lege sel
it paad foar rotten mei nij fel.