… dat dykje, tusken lûd en stilte,
fernijt my alle sneinen fan de sin
om stil te stean, gefoel fan tilte
belibje tusken dea en libben yn,
sa stean ik as de stobbewylgen,
de rêch nei ’t spoar, te skôgjen oer it hôf,
oant ik har glânzjend swarte grêfstien fyn…

… it glimkjend antlit kommend tusken ’t grien
fan âlde wylgen, libben byld fan stof
dat opstiet alle sneinen op ‘e nij,
har geast, de blêden rûzje op ‘e wyn,
tegearre sweve wy har stien foarby.