Majesteitlik

De sinne kroep krekt út ’e dize
wei, besocht it wetter kleur te jaan
en ’t fearrekleed te drûgjen,
it wie mei moarnsmist min te dwaan.

Ik rûn derlâns en seach him sitten,
majesteitlik op syn wettertroan,
bekend, ek frjemd fan bûgjen,
hy seach my net, mar ek net oan.

Hy hat grif fan dy bank dêr witten,
seach dy fêst net sitten wêr’t er stie,
hy stie der sels fier boppe,
sloech yn de wyn de minskerie.

Mar ik bin nei de bank ta setten,
joech my del om nei de foarst te sjen,
de troan wie leech… ik roppe…
myn lûd gie yn de wyn ferlern.